Wylanie darów Ducha Świętego

O co chodzi z tym wylaniem Ducha Świętego?

Wylanie Darów Ducha Świętego

Jest to szczególny rodzaj modlitwy wstawienniczej, podczas której grupa prosi o napełnienie osoby obmadlanej Duchem Świętym, o obdarzenie jej charyzmatami, o określenie jej miejsca i posługi we wspólnocie. Jest to jeden z najważniejszych momentów we wspólnotowym życiu każdego członka Odnowy i ta modlitwa jest poprzedzona kilkutygodniowym czasem Seminarium Odnowy życia w Duchu Świętym.

Niektórzy opisując to doświadczenie używają słowa "chrzest w Duchu Świętym", ale takie określenie jest nieodpowiednie i może wprowadzać w błąd. Pozwala ono przypuszczać, że chodzi o jakiś inny chrzest i że, w konsekwencji, chrzest sam w sobie nie wystarcza. Wylanie Ducha Świętego (określane także jako odrodzenie w Duchu Świętym) polega na uczynieniu podwójnego życiowego kroku - osobistego i wspólnotowego, który prowadzi do wyzwolenia w sobie życia Ducha Świętego, do odnowienia, pogłębienia i odrodzenia faski chrztu i bierzmowania.

KROK OSOBISTY

Przyjmując chrzest staliśmy się nowymi stworzeniami, przyoblekliśmy się w Chrystusa i możemy powiedzieć za świętym Pawłem: "Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Ga 2,20). Przyjmując chrzest stajemy się chrześcijanami w sensie "bycia", ale trzeba nam jeszcze stać się nimi w sensie "działania". Na tym polega nawrócenie, do którego jesteśmy wzywani nieustannie przez całe nasze życie chrześcijańskie.

Pragnienie wylania Ducha Świętego wiąże się z dążeniem do pełniejszego rozwoju. Człowiek jest zbyt słaby, aby samemu się nawrócić i uświęcić, nie może osiągnąć doskonałości wysiłkiem własnej woli: "Beze Mnie nic nie możecie uczynić" (J 15,5).

Krok do przodu, jakim jest "odrodzenie w Duchu Świętym", jest przede wszystkim aktem wiary, ofiarą z siebie, pragnieniem podporządkowania się Chrystusowi i otwarcia na charyzmaty. To przede wszystkim akt wiary dokonany w mocy Ducha Świętego, by poddać się Jego prowadzeniu: "Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi" (Rz 8,14).

Modlitwa o "odrodzenie" wyraża wolę pełnego oddania się Duchowi Świętemu, aby nas wyzwolił ze wszystkiego, co jest przeszkodą w Jego działaniu, aby złamał naszą pychę, nasze kierowanie się ludzkimi względami, nasz egoizm, strach, obojętność.

Modlitwa o "odrodzenie" wyraża nasze pragnienie stania się bardziej podobnymi do wizerunku Nowego Człowieka, Jezusa Chrystusa, bardziej dzieckiem Ojca, bardziej świadkiem miłości wobec ludzi.

W końcu pozwala ona Duchowi Świętemu okazać swoją obecność w nowy sposób, dla Jego chwały i dla umocnienia Kościoła, odnawiając Jego dary i wylewając charyzmaty, których celem jest wzrost Kościoła i zbawienie świata.

KROK WSPÓLNOTOWY

Wylanie Ducha Świętego dokonuje się w Kościele. Członkowie wspólnoty lub grupy modlą się wraz z osobą proszącą o przeżycie tego doświadczenia. 

Poza tym, jeśli prosi się o łaskę wylania Ducha Świętego, to po to, aby być lub stać się "żywym kamieniem" duchowej budowli, jaką jest Kościół; po to, aby stać się żywym członkiem Ciała Chrystusa: "Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia.." (1 P 2,5).

Celem wylania Ducha Świętego jest pozwolenie Duchowi Świętemu - otrzymanemu w pełni w sakramencie chrztu i bierzmowania - na to, aby sakramenty te przyniosły owoce. Sakramenty nie działają w sposób automatyczny, ale wymagają głębokiej zgody na nie i wytrwałości naszych wysiłków, abyśmy mogli realizować to, do czego zostaliśmy wezwani: "W całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty" (1 P 1,15-16).

Bardzo często ta Żywa Woda, którą jest Duch Święty, istnieje w nas jak zasypane źródło. Jednym ze sposobów dostania się do tego źródła, odsunięcia przeszkód uniemożliwiających jego wytryśnięcie, jest łaska wylania Ducha Świętego, przychodząca we wspólnocie miłości, wiary i modlitwy. Łaska ta wytryskuje nie z zewnątrz, ale od wewnątrz. Jest to wytryśnięcie "strumieni Wody Żywej", dzieło Ducha, który budzi w sercu letnich chrześcijan uśpione energie i ożywia nie używane dotąd charyzmaty. U jednych rozpoczyna prawdziwe nawrócenie, innym pomaga wyjść z martwoty duchowej, dla jeszcze innych oznacza nowy etap rozwoju duchowego.

OWOCE ODRODZENIA W DUCHU

Są liczne i różnorodne: odkrycie modlitwy uwielbienia, słuchanie Słowa, używanie charyzmatów, ewangelizacja. Pierwszą konsekwencją "odrodzenia" jest rozwój modlitwy. Odkrywa się na nowo obecność Boga i Jego miłości. 

"Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc waszych Ducha Syna Swego, który woła: Abba, Ojcze!" (Ga 4,6).

MIŁOŚĆ BRATERSKA

Pozwalając nam odkryć miłość, która jest życiem Trójcy, Duch Święty uczy nas żyć prawdziwą miłością braterską. Miłość braterska jest jednocześnie świadectwem i sprawdzianem autentycznej miłości Boga. Praktykowanie braterskiej miłości uczy nas kochać tak, jak Jezus nas ukochał i daje radość bycia braćmi i siostrami w Nim, aby kształtować Jego Ciało, którym jest Kościół. Ta braterska miłość, dar Boga, otwiera nas na wszystkich, bez podziału na rasy, klasę lub wiek, i daje nam zdolność służenia jedni drugim: "Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem" (J 13,34).

W ten sposób grupy modlitewne stają się prawdziwymi wspólnotami modlitwy, wiary, nadziei i miłości. Poszczególne osoby, małżeństwa, rodziny odnajdują silę wybaczania sobie, tak jak Jezus nam wybaczył, pojednania, tak jak Jezus nas pojednał z Bogiem, oraz otwarcia się na łaskę postępującego uzdrawiania ran z przeszłości.

OTWARCIE NA KOŚCIÓŁ

Duch Święty nie jest Duchem podziału, ale przeciwnie - duchem jedności. On powoduje odkrywanie Kościoła, jako tajemnicy komunii z Bogiem. Odkrywając Kościół zarazem charyzmatyczny, jak i instytucjonalny przestaje się oceniać go zewnętrznie, ale dostrzega się w nim przede wszystkim Ciało Chrystusa, sakrament Jego obecności w świecie. Przez Ducha Świętego dana jest większa miłość synowska Kościoła, większa uwaga i poddanie się jego nauczaniu, bardziej gorliwe uczestnictwo w liturgii i sakramentach, bardziej autentyczna pobożność do Maryi. Dla tych, którzy byli oddaleni od Kościoła, jednym z owoców "odrodzenia" jest przybliżenie się do niego.

WYZWOLENIE I UZDROWIENIE

Skutkiem "odrodzenia w Duchu Świętym" może być doświadczenie wyzwolenia. Bardziej żywe uświadomienie sobie obecności Boga i całkowite oddanie naszego "ja" przemieniającemu działaniu Ducha Świętego pociąga za sobą wyzwolenie z niektórych form wewnętrznej niewoli (nienawiść, alkoholizm, narkomania, nieuporządkowana seksualność, zazdrość, egoizm, zaborczość) oraz powoduje stopniowe zanikanie niektórych zahamowań psychologicznych (niepokój, lęki, kompleksy, strach, myśli samobójcze). W ten sposób dokonuje się prawdziwe uzdrowienie wewnętrzne, niekiedy także fizyczne: pokój i radość stopniowo opanowują całe wnętrze (całe jestestwo). Dotyka się tutaj ważnej sprawy, która wskazuje, że "odrodzenie" nie jest tylko sentymentalnym odczuciem czy ucieczką od rzeczywistości życia. Ono pomaga nam zmienić swoje życie i stopniowo, porzucać te postawy, które nie przystają do planu Bożego dla człowieka. Znaki te towarzyszą i potwierdzają to, co zapowiedziano w Dobrej Nowinie.

źródła:

1) www.miriam.lublin.pl 

2) www.odnowa.co